آن شب...

در حیاط خانه...در حالیکه مهتاب رنگ پریده اندک روشنایی مقابلم افکنده
بوی مرگ می آید...از زیر آن تخت چوبین
و یک جفت چشم که از آن زیر برم دوخته شده.چیست که می خواهند از من؟
نمی دانم.اما آنچه خوب می دانم این است که یک نوع حس نیاز،از آن نوع که بلافاصله بعد از برآورده شدن فراموش می کنند بر آورنده شان را،در این نگاه می بینم

بادی بهاری و نسبتا سرد وزیدن می گیرد و پوستم اندکی مور مور می شود،می خواهم قدمی بر دارم که آن یک جفت چشم را می بینم که نزدیک تر می آیند و ناگاه زیر نور چراغ به هیکلی نحیف از یک بچه گربه بدل می گردند.بی آنکه فکر کنم از روی عادت پایم را بر زمین می زنم و اینکارم صدایی ناگهانی ایجاد می کند.صدایی که معمولا گربه ها را می ترساند اما این بچه گربه،اینبار،برخلاف دیگر گربه های بالغ حتی، نه عقب می رود و نه جای می خورد،بلکه به آرامی جلو هم می آید.مریض است آنگونه که از بالینش پیداست.یک نوع حالت شل و ول دارد و قسمتی از موهای روی سرش نیز ریخته.همینطور جلو می آید و من با خود در فکرم آیا چیزی در خانه یافت می شود که به او دهم؟

"-یک دالاخ گوسفند بخورد،حسابی جان می گیرد،اما از کجا بیاورم چنین چیزی؟
حالا بچه گربه که به من رسیده،خود را به پایم می مالد،دور آن می پیچد...با لگدی که بیشتر به هل شبیه است،از خود دورش می کنم،درونم برای او احساس تاسف می کنم،اما بوی مرگ می دهد.مشکل همینجاست.
آسمان بی ابر شب،مهتاب رنگ پریده،درخت انجیر حیاط،دیوار همسایه،همه شان گویی بوی می دهند،بوی مرگ می دهند و حال این موجود ترحم انگیز را نزد من فرستاده اند و دست در دست هم به تماشا نشسته اند...
چه با خود اندیشیده اید لعنتی ها؟
کدامین زندگی را از من طلب می کنید؟