استفراغ

استفراغ همیشه نوید پایان تهوع را می دهد و پس از آن احساسی سبک که نصیب دل و روده ی در هم پیچیده می گردد.
می توانی نفس بکشی و ریه هایت را پر کنی از هوا د حالیکه دل خالیت از آن همه سنگینی رهاست.
دیگر نیازی به حفظ ان مزخرفات نیست،آنان را بیرون انداخته ای،
چه شیرین اند آن عق زدن ها...
اما
برای ذهن من 
آه
ای کاش راهی بود
تا که به سادگی استفراغ کرد
افکار را بیرون ریخت و بدرودی ابدی نثارشان کرد.
سپس آفتابه ای از فراموشی بدرقه ی راهشان...

می خواهم خرده های روح شکسته ام را زیر سایه ی دیوار های این اتاق مرده بچینم
باشد که خیال نور را به فراموشی سپارند
.
.
.
در این ساعات تاریک،انگشت میانی ام را درون حلق تیره ام فرو میبرم،و صبر می کنم
شاید که از میان لب های کبودم این زندگی خاموش بیرون خیزد...
.
.
.
چه شیرین اند آن عق زدن ها...