و چند سطر دیگر...

بسی تلخ،مزه ی تنهایی حس می گردد زیر زبان...
بسی تلخ اما حقیقی
از جنس حقیقتی انکار ناپذیر...

سردرگم،در این کوره راه زندگانی که به پیش می روم،گاه و بیگاه دستم می رود تا برجستگی های پشتم را زیر سر انگشتانم حس کند...
زخم هایی که ترکه ی روزگار چه به ناحق بر تن نواخته...

با لمس همین زخم هاست که شعله های نفرت و کینه را در قلبم فروزان نگاه داشته ام...
آری،با لمس همین زخم هاست که این قلب را گرم و زنده نگاه داشته ام...

قلبی که با هر تپش می کوشد حیات را دگربار درون سیاهرگ هایم به جریان اندازد...
قلبی لبریز از جوانی ای خیانت شده...

wastedmind یکشنبه 5 خرداد‌ماه سال 1392 ساعت 11:45 ب.ظ

نظرات 4 + ارسال نظر

armin دوشنبه 6 خرداد‌ماه سال 1392 ساعت 10:06 ب.ظ http://folk-doom4.blogfa.com/

زخم هایی که ترکه ی روزگار چه به ناحق بر تن نواخته ------> زخم هایی که زخمه ی روزگار چه به ناحق بر تن نواخته
زخمه =پیک = آنچه که با ان می نوازند!
اینجوری خیلی جالبتره بنظرم.
نوشته خیلی خوب بود.