از همان دست؟

سر انگشتان صبحگاه سعی بر آن دارند که دگر بار...
زندگی را درون سیاهرگ های فراموش شده جاری سازند...
به سادگی فلج گشته ام...
بی کوچکترین حرکتی در انتطار این آخرین تزریق

چند سطر

مهره های ناباور صفحه ی سیاه و سپید...
در حرکت از گوشه ی راست به چپ...
آیا هنوز تغییر را جویایی؟ گمان نمی کنم...
در هر بازدم سم بیشتری بیرون فرو ده...
.
.
.
از دم.